Hoezo krediet crisis? (deel 2)

Beeld: Freecard, 1996

Rotterdam, 11 oktober 2008.

Mevrouw,

Die traditionele marketing en de bijbehorende miljarden die dagelijks in wegwerpmedia opgestookt worden, is dat niet uw echte kredietcrisis? 

Alleen in Nederland, in 2005, al meer dan 5 miljard reclamebestedingen. Mee met de rotte vis, elke dag weer.  Allemaal om elkaar voor het lapje te houden. Om mij en mijn vrienden te overtuigen, te misleiden.

Van het voordeel van de ene hamburger boven de andere, over politici die keihard blijven liegen, niet 1, maar wel 4 keer. Voor veel geld gadegeslagen en verspreid door kostbare media, door lieden die allemaal op hetzelfde moment, vanuit hetzelfde perspectief, dezelfde geregisseerde nieuwtjes volgen...

Ja sorry hoor, mevrouw...

Maar ik stond erbij, en keek ernaar. Bij de 100 schattige meisjes werden opgehitst door de regisseur van een serieus nieuwsprogramma. Of ze maar even gek wilden doen, want de redactie wilde een item over een hype, iets met een bandje dat plots, oh help, via ‘ het internet’ groot was geworden. Of ze even hysterisch wilden gillen. Op de achtergrond stond de platenbons achter het bandje te glimmen, allemaal gratis reclame, voornamelijk bekeken door lieve oma’s die snel naar de platenzaak zouden rennen om de kleinkinderen op dat plaatje te trakteren.

Die miljarden? Die gaan nog steeds op aan ‘milieuverziekende’ mailings aan diezelfde oma’s. De mijne is 72 en ze kreeg vorige week, via haar klantgerichte ‘adviseur’, de vraag of ze een begrafenisverzekering wilde, aangeboden door hun betrouwbare relatie, Fortis. 

Dit was trouwens nadat hetzelfde journaal melde dat Fortis ‘omgevallen was’. Wie zijn die mensen die over die miljarden gaan eigenlijk, de Biereco’s ofzo?



U verkoopt verdorie hamburgers aan me terwijl u een chockdoc uitzendt over een  hongersnood. Wat denkt u? Dat wij gek zijn, dat wij monsters zijn?

Denkt u werkelijk dat ik nog iets serieus neem van hetgeen de media over mij uitkotst?

Wij vertrouwen u niet meer, schreef ik al. Wij willen inzicht in uw boeken. Nee, niet via mensen, die zijn te volgzaam,  manipuleerbaar en beïnvloedbaar. Veel te riskant.

Hoezo kredietcrisis?

Kredietcrisis? Mevrouw, waar heeft u het over?

Ik ben 21, ik heb nog geen krediet, en zie dus ook geen crisis.

Ik word beter opgeleid dan 90% van mijn zogenaamde concurrenten. ‘Concurrenten’ die niet mijn vijanden zijn, maar mijn klasgenoten, hyves of wow maatjes. Mensen met wie ik netwerken deel, met wie ik het leven leuker en simpeler maak, ongeacht de plaats waar ik ben.

Mensen met wie ik een gezond wantrouwen in merken en banken deel. Organisaties waarvan ik weet dat hun doel niet het mijne is. Organisaties die mij dingen willen verkopen waar ik vaak niet om gevraagd heb en ook niet op zit te wachten. Uw geloof dat materialisme en kapitalisme vrijheid brengt is niets anders dan de illusie die onze grootouders koesterden over de vrije liefde. Van die vrijheid is ook niet meer over dan foute nachtreclames en enge ziektes.

Nee mevrouw, ik geloof niet in uw krediet crisis. Geld is het laatste wat ik nodig heb. Mijn kasten puilen uit en als ik reis logeer ik bij andere couchsurvers, met vrienden deel ik een volkstuin en in ruil voor het computeronderhoud krijg ik regelmatig een goed stukje versgeslacht vlees van een boer uit de buurt.

Ik ken geen schaarste, en als die er al zou zijn, dan erken ik ‘em niet. Ik en mijn vrienden weten meer, en kunnen meer weten dan alle kennis die er was toen onze grootouders massaal inspraak verkozen boven inzicht. Inspraak die ze niet meer heeft opgeleverd dan een zeker bestaan in het warme pluche, alwaar ze massaal het geloof in de vrije markt belijdden. Deze markt zo heilig verklaarden hebben dat zelfs het welzijnswerk eraan moest geloven.

Want dat mevrouw, dat is crisis, dat we zo arm zijn geworden dat we gezonde, prima functionerende, jonge mensen, vaak kinderen, ten prooi voeren aan welzijnsorganisaties die marktje willen spelen. Organisaties die concurreren en groeidoelstellingen hebben.

Weet u wat dat betekent? Precies, dat betekent dat zo’n organisatie, op grond van die heilige economische wetten, gebaat is bij meer jongeren die niet meekomen in uw heilige economie. Dat betekent dat uw economie stelselmatig waarde vernietigd.

De enige crisis die wij zien is de crisis van de ziel, van de oprechtheid, van aandacht voor de verkeerde vraagstukken. Wij vragen ons niet af waar we het geld vandaan moeten halen, we vragen wie we in hemelsnaam nog kunnen vertouwen.

Mijn ouders, goedwillende lui uit de verloren generatie, zien hun moeizaam opgebouwde spaargeld, al jobhoppend van de ene pensioenloze MacJob naar het andere freelance klusje verdampen. Ondertussen gaat de overheid er vandoor met de volle rechten op hypotheken. Een garantie van 90% over de eerste 40.000 euro spaargeld, tegen de hypotheekschuld van gemiddeld 225.000 euro.

Dus, als u het niet erg vindt, ga ik nu aan het werk, er is veel te doen en de tijd dringt.

Wij zijn deze onzin zat.